Van draad tot cursus

Een tijd geleden heb ik de haakcursus voor beginners mogen maken. En binnenkort komt een nieuwe cursus online, deze keer voor de techniek mozaïek haken. Maar hoeveel werk kost het eigenlijk om zo’n cursus te maken? En waar begin je? En hoe zorg je dat de deelnemers niet alleen steken leren, maar ook enthousiast blijven? Dus, leun achterover met een kop thee, want ik neem je mee achter de schermen van het maken van een haakcursus. Spoiler: het is wel wat meer werk dan alleen een camera neerzetten en een beetje haken. Maar het is net als een haakproject: begin met een goed patroon, haak rustig door en voor je het weet heb je iets moois in handen!

Van idee naar structuur: een (haak)patroon

Voordat er überhaupt een camera aangaat, moest ik een plan maken. Welk patroon wil ik uitleggen en hoe? Hoeveel lessen moeten er komen? En hoe zorg ik dat alles logisch op elkaar aansluit? Dit voelt een beetje als het ontwerpen van een haakpatroon: het moet kloppen, anders raken mensen de draad kwijt (letterlijk en figuurlijk).

Dit proces begon met brainstormen met Karin en vooral véél aantekeningen maken. De eerste versie is altijd te ingewikkeld (drie verschillende dingen in één les? Misschien toch niet). Daarna begint het schrappen, net zolang tot het een behapbaar geheel is.

En er moest een haakpatroon komen. Ik had nog nooit zelf een mozaïekpatroon ontworpen en dus kwam ik bij Dorine Brökling uit, van Op de Haakwolk. Zij heeft een boek uitgebracht met patronen in deze techniek. Dus ik ben er in december heengegaan en samen hebben we een hele dag zitten zwoegen op het patroon dat ik in mijn hoofd had. Mijn idee omzetten naar een patroon was uiteindelijk nog best een uitdaging. Maar wat ben ik haar dankbaar voor haar hulp!

Teksten schrijven

Dan komt het schrijven van de cursus. Klinkt simpel, maar probeer maar eens in woorden uit te leggen dat je steken moet overslaan, maar dat je die steken dan twee toeren later wél weer gebruikt, zonder dat het een onbegrijpelijke brei van termen wordt.

Bovendien moet het leuk blijven. Te droog en het voelt als een handleiding van een IKEA-kast, te losjes en niemand neemt je serieus. En dan heb ik het nog niet eens over het moment dat ik ontdek dat ik halverwege per ongeluk een andere term ben gaan gebruiken. Oeps!

Video’s opnemen: de strijd met de camera

Oké, de tekst is af, tijd voor de praktijk! Camera aan, haaknaald in de aanslag… en dan hoor je jezelf praten en denkt: praat ik echt zo?!

Een paar hoogte of dieptepunten uit het opnameproces:

• Dat je na 3 video’s erachter komt dat er nog een fout in het haakschema zit, en dat alles opnieuw moet.
• Dat je alles dan opnieuw doet, en dan blijkt dat de kabel van de microfoon niet goed zat, waardoor alles wéér opnieuw moet.
• En wéér opnieuw moeten filmen omdat ik de namen van steken door de war heb gehaald. Ik mag echt niemand wijsmaken dat een vaste en een stokje hetzelfde zijn!
• Na 5 keer dezelfde zin te zeggen, klink ik ook helaas een stuk minder spontaan!

En na het filmen? Monteren. Urenlang knippen en plakken zodat alles soepel verloopt en niemand merkt dat ik twintig keer ‘eh…’ heb gezegd. Dit werk heeft Karin gedaan, wat een monsterklus voor haar! Volgens mij is ze mijn stem nu wel beu, en heeft ze goed door wat mijn stopwoordje is, dat is namelijk ‘eigenlijk’! 

De cursus online zetten: alle puntjes op de i

Als de video’s eindelijk klaar zijn, begint het laatste deel: alles online zetten. De lessen moeten een logische volgorde krijgen, het materiaal moet goed gedownload kunnen worden, en o ja, een leuke aankondiging mag niet ontbreken. Dit voelt een beetje als het blocken en spannen van een gehaakte deken: de laatste stap die niemand leuk vindt, maar die alles netjes en professioneel maakt. En dit doet Timo, de techneut van Gek op Haken. 

En dan is de cursus klaar….binnenkort komt hij online en kunnen zowel leden als niet-leden de cursus bestellen. Ik vind het super spannend hoor; wat jullie er van zullen vinden. En wat vind ik het leukste? Als iemand laat zien wat ze hebben gemaakt dankzij mijn cursus. Het minst leuke? Als je ergens tóch een foutje hebt gemaakt en het niet meer kunt aanpassen. Hopelijk gaat dat niet gebeuren. 

Dus… is het de moeite waard?

Ja! Maar het is ook een enorm proces waar veel tijd en geduld in gaat zitten. De volgende keer dat je een haakcursus volgt, weet je nu hoeveel werk erachter zit. Dus als je een haakdocent tegenkomt die vol enthousiasme lesgeeft, weet je: daar zitten héél wat uren denkwerk, frustratie en perfectionisme in. Maar hé, dat maakt het eindresultaat alleen maar mooier!